Xosé Neira Vilas é nomeado Arraiano Maior da Raia Seca

A Raia Seca homenaxeou esta mañá a Xosé Neira Vilas. O autor do coñecido libro "Memorias dun Neno Labrego" foi nomeado Arraiano Maior, en recoñecemento a toda unha vida dedicada a difundi-la nosa cultura.
O colectivo Arraianos, dedicado a divulga-la cultura da zona da raia seca, que fai fronteira con Portugal, entrega cada ano o galardón de Arraiano Maior, que consiste nunha pucha e unha aguillada. O premiado deste ano foi Xosé Neira Vilas, que recibiu a aguillada da man de Xesús Alonso Montero:
Neira Vilas non é natural da zona da raia seca, pero o colectivo arraiano quixo recoñece-la súa traxectoria vital e literaria. O autor do libro "memorias dun neno labrego", a novela en lingua galega máis lida, considérase un activista da cultura galega:
A súa obra e a súa historia reflicten ben a cultura fronteiriza, xa que de mozo emigrou a América. Como dixo Alonso Montero, é un auténtico arraiano porque na súa vida cruzou moitas raias:
Neira Vilas dedicou o premio á súa muller, Anisia Miranda, tamén escritora, falecida hai catro anos, xunto a cal traballou pola cultura galega, dentro e fora da nosa terra

Nova recollida pola TVG

Xosé Neira Vilas nombrado 'Arraiano Maior' 2013

Ha sido elegido por la Asociación Arraianos en reconocimiento a la trayectoria vital y literaria del autor de 'Memorias dun neno labrego'

LETRAS GALEGAS Alonso Montero, Neira Vilas e García. - FOTO: Xunta

E.P. SANTIAGO  | 07.09.2013 

 
Xosé Neira Vilas ha sido nombrado 'Arraiano Maior' 2013 por la Asociación Arraianos, en reconocimiento a la trayectoria vital y literaria del autor de 'Memorias dun neno labrego'.
En el acto, que se ha celebrado este sábado en la sede de la Fundación Neira Vilas en Gres, Vila de Cruces (Pontevedra), han estado presentes el presidente de la Real Academia Galega, Xesús Alonso Montero; el secretario xeral de Política Lingüística, Valentín García; y el propio galardonado.

El evento ha consistido en la lectura del Manifiesto Arraiano, una visita a las instalaciones de la Fundación, un recital de poemas y textos del autor premiado, y una comida. Por su parte, Xesús Alonso Montero, ganador del mismo título el año pasado, ha sido el encargado de entregar a Neira Cruz el diploma, boina y aguijada tradicionales.

Con esta distinción, que empezaron a entregar en 2009, el colectivo Arraianos premia la labor de las personas que han trabajado "a favor de la cultura de la raya galaico-portuguesa", ha informado la Xunta mediante nota de prensa. Así, en este 2013, el galardonado ha sido Neira Vilas por haber roto "muchas barreras y fronteras con su obra".

El Gobierno de Galicia ha trasladado además que, en la celebración, el secretario xeral de Política Lingüística ha destacado el trabajo desarrollado por el escritor y académico de la lengua gallega considerado como "un patriarca de las letras gallegas". Asimismo, ha indicado que la labor de Neira Vilas "implica, refuerza y hace crecer el tejido cultural en el que se asientan el idioma y la cultura" gallegos.

Nova publicada en "El correo gallego"

Manifesto arraiano 2013

Manifesto arraiano 2013

Eu son un Balbino. Un rapaz da aldea. Coma quen dis, un ninguén.

Os que nos criamos nas aldeas deste país, os que tivemos unha vida plena abrindo camiños coas limitacións propias de cada tempo, identificámonos con Balbino, dalgún xeito tivemos o seu mesmo sentir, aínda que non cavilásemos coma él.

Balbino cavilaba, adoecía por entender o mundo do seu arredor, cousa nada fácil para un rapaz, sentíase un incomprendido, e as súas ideas sobre un mundo máis xusto, non se reflictían no devir diario. Os tesouros do pobre non son máis ca estrelas no camiño a ningures na noite de San Lourenzo. O verdadeiro tesouro habita a imaxinación, que non coñece nin destingue clases, é a ferramenta máis poderosa que posuímos, coutala é renunciar a unha plenitude negada po los perxuizos, e por unha sociedade sempre encorsetada, na que Balbino viviu, e coa que nos identificamos os arraianos, pois dangún xeito, tamén nós somos él.

Hai cinco anos (no 2009), comezamos esta andaina proveitosa nun deses lugares arraianos identitarios do país, na fronteira de A Madalena, en Lobios. Ferrín fixonos a honra de ser o primeiro portador da aguillada, e naquela xornada, xa envestido de Arraiano Maior, falounos da raia como espazo cósmico que nos abraza a todos. O seguinte ano, nun deses lugares máxicos galaico-portugueses, en Castro Laboreiro, a aguillada pasou a mans do Padre Fontes, historia viva da raia barrosá, ideólogo e impulsor do Congreso de Medicina Popular que nestes días se celebra en Vilar de Perdices na súa vixésimo séptima edición, logo de trinta anos de intenso traballo. Entón, dixo o Buxo Fontes que habitamos a mesma serra e somos a mesma xente, nada nos separa, xuntanse os sentimentos. Bento da Cruz, o lobo guerrilleiro da telúrica raia que nos xungue, foi Arraiano Maior en 2011, e alí, no Monte do Pedreiriño en Entrimo, recolleu a aguillada e díxonos que: somos un mesmo pobo, coa mesma lingua (cuase), co mesmo sentir. Chegado o 2012, Celanova era o vértice, o lugar onde todo tiña que tomar outro cariz, cen anos despois do nacemento de Celso Emilio Ferreiro, alí nos tiñamos que atopar para rememorar a súa obra, o seu sentir na vila de pedra, e alí os arrainos entregamos o primeiro recoñecemento como Arraiano Universal á fundación que leva o seu nome, él tiña que ser o primeiro, pois, en parte ou en todo, Arraianos érguese sobre os alicerces sementados por CEF. E tamén, nese acto, entregamos o Arraino Maior a Xesús Alonso Montero (depositario este ano da aguillada, que intuimos tivo que empregar nalgún lance na RAG). Dicía Alonso Montero o ano pasado que él non era merecente de tal recoñecemento, se acaso tentaría facer méritos para selo no futuro. E non perdeu o tempo, meses despois é elexido Pte. da RAG (o que nos congratula), para facer honra dese espíritu arraiano do que foi depositario.

Chegados aquí, queremos facer nosas as verbas de Rosalía de Castro, que nos dixo co gallo da publicación de Follas novas: Que o deixen pasar, como un romor máis, como un perfume agreste que nos trai consigo algo daquela poesía, que nacendo nas vastas soidades, nas campías sempre verdes da nosa terra e nas praias sempre hermosas dos nosos mares, vén dereitamente a buscar o natural agarimo nos corazós que sofren e aman esta querida terra de Galicia.

Sábeo ben XNV, que dalgún xeito entronca os seus vieros cos da poeta universal en varias ocasións, como amosa a súa biografía, pero, esas raizames medraron con forza aló das nosas fronteiras, en Bos Aires, irrigadas co saber, a cobiza e a forza de Anisia Miranda, arraiana tamén de cerna e espíritu, parte dun todo como é a obra de XNV, na que latexa Anisia para sempre, entre nós, con nós, aquí na terra dos seus antergos. Cada galego leva consigo un alento de Rosalía, pero, hai quen fai que ese alento se convirta en rumoroso, e medra alí onde for, porque o latexo da nosa poeta non atopa fronteiras, non existe barreira que impida o sentir dun pobo.

Xosé Neira Vilas, é de feito un arraiano dende sempre, borrou fronteiras co seu inigualable traballo no continente irmán, e soubo espallar a nosa lingua e cultura, coma non fixo ninguén, a semente de Balbino segue a medrar no planeta, e con él a cerna da nosa lingua. Cómpre dicir que nesta travesía, son moitas as veces que decorreron xuntos camiños NV e XAM, sen ter en conta a distancia física, dende a segunda edicición (xa en Galicia) de Memorias dun neno labrego, co prólogo de AM,  andiveron xuntos os vieros da escrita, e co bo facer e empeño do inesquecible Isaac Díaz Pardo, para nós un arraiano entre os arraianos, que xa non o poderá ser Arraiano Maior, por razóns obvias, pero que estamos seguros acadará o Arraiano Universal.

Como ia decindo, eses camiños crúzanse unha e outra vez, agora para facer entrega da aguillada que tan ben coñeceu e manexou Neira Vilas (Balbino) na súa nenez. Pero os vencellos seguen, e multiplicaránse, pois a semente da memoria non se esgotará mentres queiramos acordala. Algo así como reflicte esta pasaxe de Querido Tomás: O río sigue no seu, coma fai catro o cinco mil anos. Sigue rolando, moendo o tempo e luindo pelouros con feroce teimosía; badúa, ruxe, agurgulla en escumas, fura nas raiceiras, e eu vexo nel a vida, o alento de cada hora dándolle feitío á eternidade, e síntome cativa no arrimo desta orela, destas pedras postas polo xenio andeiro dos romanos. Poesía da memoria, sentir e vivir o que se sente, deixarnos engaiolar pola liberdade de pensar, de ser o que queiramos ser, de ollar os mundos que nos peten, porque se a infancia é a única e verdadeira patria dun ser humano, a imaxinación da infancia constrúenos ou derrúbanos para sempre.

A nosa cultura e identidade non coñece de fronteiras, as raias son un pretexto para levar onde sexa a nosa lingua, a nosa cultura e razón de ser. Galicia constrúese no planeta, medra cos galegos aló onde estén, e os galegos medran nesa galicia arraiana, símbolo e raizame do noso país. Neira Vilas é un dos exemplos máis claros da nosa identidade universal, coa súa cobiza e a da súa dona Anisia, naceron páxinas inmortales da nosa literatura, coa editorial Follas novas, vencellaronse para sempre coa Rosalía facedora de patria nos vieiros da escrita, e no sentir do común. Eles os dous afondaron nesa cerna galega da Habana, para emerxer daqueles alicerces prodixosos a fala do noso pobo, para erguer novamente o facho da identidade nacida aló, na illa caribeña. Nada se fai sen vontade duns poucos, ben poucos son os que guían a vontade da masa, sempre cómoda ou acomodada.

Estamos aquí, porque aquí xermolou Balbino, co seu cavilar, cavilamos; e identificámonos, cos seus anceios deixamonos levar a un tempo que tamén é o noso tempo, de nós depende trocar o mundo, pese a que como din este fermosos versos do noso Balbino: o mundo está mal feito / e hai que seguir loitando, / dende a flor, / dende o canto do xílgaro, / dende o murmurio dos regueiros. Pois sí, seguiremos loitando contra, e encontra, dos que nos queren asoballar a nosa identidade. Como dicía Rosalía: Sófrese tanto nesta querida terra galega!

Rematamos como comezamos este manifesto, citando a Balbino, ese rapaz que camiña polo mundo sen fronteiras, espallando o sentir deste pobo: Eu son un rapaz, un ninguén. Algún día serei grande!         E tan grande…

Beizóns, saúde e ledia, irmáns arraianos.

Suso Díaz

Fotografías: Huberto J. Vergara

Arraiano Maior ...

Agardámoste en Gres.

Programa de actos nomeamento Xosé Neira Vilas

Actuación musical de Manoele de Felisa

Xosé Neira Vilas será nombrado Arraiano Maior 2013 por su obra y compromiso vital

El presidente de la Real Academia Galega, Xesús Alonso Montero, entregará al autor de "Memorias dun neno labrego" la "aguillada arraiana" y la "pucha" el 7 de septiembre

x.m. del caño | ourense

La Asociación Cultural, Ecologista y de Desarrollo Rural Arraianos acordó por unanimidad en la asamblea celebrada el pasado día 16 de agosto en Celanova nombrar a Xosé Neira Vilas "Arraiano Maior" de 2013 "por su trayectoria vital y literaria". Con esta distinción, el colectivo pretende reconocer el "valor de la obra literaria" y el "compromiso intelectual" de Neira Vilas, un autor que "estuvo emigrado en Argentina y Cuba, que ha transitado entre la Galicia interior y la exterior, entre el mundo urbano y el rural, entre el pasado y el futuro de una Galicia real y soñada".
El nombramiento de "Arraiano Maior" se realizará en Gres (Vila de Cruces), Pontevedra, en la sede de la Fundación Xosé Neira Vilas, el sábado, día 7 de septiembre, a las once de la mañana.
Arraianos decidió realizar el acto en la Casa Museo Neira Vilas, debido a que se encuentra en la provincia de Pontevedra, a pocos metros del puente que se encuentra sobre el río Ulla para unir esa provincia con la de A Coruña, por lo que tiene el carácter fronterizo que utiliza como referencia este colectivo, además de realzar los valores del medio rural.
El presidente de la Real Academia Galega y Arraiano Maior 2012, Xesús Alonso Montero, entregará a Xosé Neira Vilas la "aguillada arraiana" a las 13 horas del día 7 de septiembre. Posteriormente se celebrará una comida en el restaurante Casa Lodeiro. Las personas interesadas pueden llamar al número de teléfono 657425080 para realizar reservas hasta el martes, día 3 de septiembre.
El colectivo ha adoptado en el año 2009 el nombre del libro de relatos Arraianos de Xosé Luís Méndez Ferrín -premio da Crítica de Galicia, premio Losada Diéguez y Premio de la Crítica Española en 1991-, por lo que Ferrín fue nombrado el primer "Arraiano Maior". Posteriormente, la distinción le correspondió al Padre Antonio Lourenço Fontes (2010), a Bento da Cruz (2011) y a Xesús Alonso Montero en 2012.
Actos
El programa de actos del homenaje a Xosé Neira Vilas se inicia a las 11 de la mañana del día 7 de septiembre, en la sede de la fundación que lleva el nombre del escritor en Gres, con la lectura del Manifiesto Arraiano. A las 11,30, visita al museo de Neira Vilas. A las 12,15, lectura de poemas y textos de Xosé Neira Vilas. A las 13 horas, nombramiento de Xosé Neira Vilas como "Arraiano Maior" de 2013, con la entrega del diploma, de la "pucha" y de la "aguillada" de manos de Xesús Alonso Montero, Arriano Maior 2012. Intervención de Alonso Montero y de Neira Vilas. A las 14 horas, "Xantar Arraiano" en Casa Lodeiro.
El portavoz del colectivo Arraiano, Xesús Díaz, destaca que el autor homenajeado "ha roto muchas barreras, muchas fronteras con su obra". Y señala que desde el punto de vista geográfico, Neira Vilas "siempre ha estado en A Raia, como emigrante en Argentina y Cuba". Por lo tanto, queda claro que no se trata solamente de la franja fronteriza que une el sur de la provincia de Ourense con Portugal, retratada por Méndez Ferrín en el libro de relatos Arraianos, sino de todas las fronteras entre diferentes países que hay a lo largo del mundo.
Arraianos reconoce la enorme trascendencia que ha tenido desde el punto de vista literario, sociológico, histórico y humano la publicación de Memorias dun neno labrego de Xosé Neira Vilas, el mayor best seller de la literatura gallega después de O Catecismo do labrego de Valentín Lamas Carvajal. Pero también destaca el valor de la poesía de Neira Vilas, buscando puentes de conexión entre la lírica de este autor con la de Rosalía de Castro y con la de su desaparecida mujer Anisia Miranda, escritora de literatura infantil y juvenil en Cuba, que tenía antecedentes familiares en la Caseta de Ansemil (Celanova).
El colectivo tampoco ha pasado por alto que Xosé Neira Vilas prestó apoyo a Xosé Luís Méndez Ferrín, durante la crisis de filtraciones que algunos de sus afines no han dudado en calificarla como "una cacería", para que abandonara la presidencia de la Real Academia Galega.
El colectivo Arraianos contempla a Xosé Luís Méndez Ferrín como "un referente", en toda la programación cultural que desarrolla, tras pedirle permiso al escritor para utilizar el título de su obra.
Xesús Díaz destaca que Arrianos intenta reconocer con este tipo de homenajes a personas que han trabajado durante toda su vida por la cultura galaico-portuguesa, por lo que en el futuro les podrían entregar este galardón a autores extremeños, andaluces y de las zonas portuguesas que limitan con esas comunidades autónomas, además de asturianos e intelectuales del Bierzo.

Nova publicada no Faro de Vigo

Xosé Neira Vilas, Arraiano Maior da Raia Seca 2013

A Asociación Cultural, Ecoloxista e de Desenvolvemento Rural Arraianos nomea Arraiano Maior de 2013 a Xosé Neira Vilas

Na última asemblea de Arraianos, celebrada en Celanova o pasado día 16 de agosto, acordouse por unanimidade distinguir co recoñecemento de Arraiano Maior de 2013 a Xosé Neira Vilas (Gres, Vila de Cruces, 1928) pola súa traxectoria vital e literaria. A obra e a vida deste autor, que estivo emigrado na Arxentina e Cuba, transita entre a Galicia interior e a exterior, entre o mundo rural e o urbano, entre o pasado e o futuro dunha Galicia real e soñada, por iso entendemos que é merecedor desta distinción, que recoñece a obra literaria e o compromiso intelectual deste autor.

O acto de nomeamento do Arraiano Maior deste ano vai ser en Gres (Vila de Cruces), no salón de actos Fundación Xosé Neira Vilas, o sábado, 7 de setembro de 2013, ás 11 da mañá. O feito de facerse o acto de recoñecemento neste lugar responde a unha vontade de destacar o valor do rural e de trascender as fronteiras políticas, administrativas, físicas e mesmo mentais, nun espazo que é lindeiro entre concellos, cuncas fluviais e provincias. 

Autor: Baldo Ramos

Ao remate do acto, no que vai estar presente o Arraiano Maior de 2012, Xesús Alonso Montero,  quen vai facer entrega da aguillada arraiana a Xosé Neira Vilas, haberá un xantar popular no restaurante Casa Lodeiro, a de Rafael, onde imos degustar un menú típico da zona. Aínda que o acto vai ser público e a asistencia é libre, para anotarse no xantar popular haberá que porse en contacto cos membros do colectivo a través do correo electrónico xesusdiaz@gmail.com ou no teléfono 657425080, antes do martes, 3 de setembro de 2013.

Con este acto en Gres, no que colaboran a Fundación Xosé Neira Vilas e o concello de Vila de Cruces, o colectivo Arraianos continúa coa entrega das distincións anuais de Arraiano Maior, que comezaron no ano  2009, con Xosé Luís Méndez Ferrín, e continuaron cos nomeamentos do Padre Antonio Lourenço Fontes (2010), Bento da Cruz (2011), Xesús Alonso Montero (2012) e agora, con Xosé Neira Vilas (2013).

PROGRAMA DE ACTOS SÁBADO 7 DE SETEMBRO

NOMEAMENTO DE XOSÉ NEIRA VILAS ARRAIANO MAIOR

ACTO PÚBLICO-ENTRADA LIBRE

SALÓN DE ACTOS DA FUNDACIÓN XOSÉ NEIRA VILAS

11,00 Lectura do Manifesto Arraiano.

11,30: Visita á Fundación Xosé Neira Vilas.

12,15: Lectura de poemas e textos de Xosé Neira Vilas e música.

13,00: Nomeamento de Xosé Neira Vilas como Arraiano Maior de 2013, coa entrega do diploma, da pucha e da aguillada por Xesús Alonso Montero, Arraiano Maior de 2012. Intervencións do Arraiano Maior de 2012 e 2013.

14,00: Xantar Arraiano en Casa Lodeiro, a de Rafael (22 euros). 

Os interesados en anotarse no xantar popular terán que facelo previamente antes do 3 de setembro (xesusdiaz@gmail.com ou 657425080).

Arraianos gaña o Mestre Mateo de 2013 ao Mellor Documental por 100% CEF

Arraianos do mundo enteiro. É para nós un pracer comunicarvos que 100% CEF, o documental sobre Celso Emilio Ferreiro, producido, escrito e dirixido por Aser Álvarez, presidente do noso colectivo, foi o gañador do Premio Mestre Mateo de 2013 na categoría de Mellor Documental. Dende Arraianos, colectivo que promoveu e producíu este traballo audiovisual que foi o colofón do centenario do poeta celanovés, queremos reivindicar o discruso e a figura de CEF, cen anos despois do seu nacemento, e agradecer tamén o apoio dos académicos e académicas, a pesar dos extraordinarios traballos que este ano estaban nominados nesta categoría.

Queremos adicar este premio a CEF, á súa familia e fundación, biógrafos, e a todas as persoas, empresas e institucións que, con maior ou menor implicación, nos axudaron a facer un pandeiro de Celso Emilio Ferreiro, como a todos os membros do equipo, especialmente a Plácido Romero, Lois Codias,Raúl García, Olalla Moreiras, Xudit Casas e a TVG, Concello de Pontevedra e Concello de Vigo.

E moi especialmente, as nosas beizóns a Luís Tosar, Baldo Ramos, Xesús Alonso Montero, Baldomero Moreiras, Xosé Luís Méndez Ferrín, Xose B. Reza, Xosé Neira Vilas, Ramón Nicolás, César Portela, Sabino Torres, Basilio Losada, Joaquín Marta Manuel Bragado, Francisco Leiro, Manuel Paz, Daniel Romero, Mini e Mero e aos Labregos no Tempo dos Sputniks, Nuno, Fred e Ferriman MCs.


Beizóns a todos polo voso apoio e a Celso Emilio pola súa forza, vixencia e autenticidade. Porque o lume que alampea endexamais o veredes morto...

A Galicia Caníbal

Onte tiven un soño mentres me arrolaba a sesta o telexornal do mediodía. Soñei unha Galicia sen envexas nen ruindades, onde os homes non se comían entre eles. Era un país civilizado, dinámico e aberto, mais cunha fonda identidade que se proxectaba sen complexos facendo deste finisterre borroso o mesmísimo principio mundo. Soñei que eramos un pobo tan coñecedor do noso pasado como dono do noso futuro, cunha forte conciencia colectiva e cun pragmatismo por enriba de calquera tipo de hedonismo parroquial e localista. Soñei que xa superaramos a endémica dialéctica da galaica antropofaxia, esa do branco ou negro, amigo ou inimigo, comigo ou contra min, dos nosos ou dos outros, cun eclecticismo intersubxectivo con denominación de orixe.
Abrín un ollo e pareceume ver na tele ao actual presidente da RAG tarareando polo baixo aquela famosa canción de "...perhaps, perhaps, perhaps" e dixen eu maybe non pode ser e volvino pechar. Pero redios que foi entón cando o meu fillo maior me espetou no outro ollo un balazo a traizón cun canón de xoguete. Lembrei aquilo que xa dicía o presidente prenatal da RAG, Manuel Curros Enríquez, de que vivimos nun país que ispe aos fillos para vestir aos seus xenros.
Non deixei ao meu primoxénito en bolas ipso facto porque aínda non teño "enrio", que é como nos chaman aos xenros os-ogros do Val do Limia, aló polas terras de Muíños. - vaia baixonazo cósmico cando abandono definitivamente o fundido en negro da sesta para constatar que xa é hora de ir traballar. Total para seguir turrando coma un boi pisco do carro deste país de estadullazos, caníbales e canibalizados. Só entón decido escribir eiquí para deixar o meu total e absoluto apoio a Xosé Luís Méndez Ferrín, o mellor escritor galego de hoxe e xefe dos arraianos.
Ferrín é o padriño espiritual da nosa publicación, a revista Arraianos, nacida en Celanova hai xa case dez anos, e que colleu emprestado o título dun dos mellores libros de relatos da literatura galega, así coma o espírito irredento e contrabandista desta obra mestra. Arraianos somos os que vivimos na raia, ese espazo borroso que compartimos cos nosos mortos dende a noite dos tempos e que tratamos de transmitir aos nosos fillos, conscientes de que é na raia onde acontece sempre todo o interesante. Porque só quen vive na raia pode experimentar coa verdade propia e interactuar tamén coas verdades alleas, pois o home faise realmente home cando aprende a cruzar fronteiras, a derrubar muros e a avantar sobre as sebes e os valados.
Claro que tamén hai algúns límites que convén non traspasar nunca, pitufiños da miña querida Galicia caníbal. Porque a estas alturas da vida, cunha traxectoria tan respectable ás súas costas, o xefe dos arraianos, arraiano entre os arraianos, está a vivir unha situación tan inxusta e fodida como exemplificadora do que é este país incivilizado, cheo de ananos e pequenos mequetrefes sen raíces. Hai algúns límites que nunca deberan ser cruzados, por moi tentadores que sexan para os antropófagos sen fronteiras. Veleiquí o que diferencia a un arraiano de lei dun desleigado arrraiante, que o primeiro sabe que hai certos límites que son verdadeiros confíns cando temos un sentido ético da vida.
É innegable que Ferrín ten sido un extraordinario presidente da RAG e que aínda podería selo por moitos anos máis, que han vir cheos de saúde e ledicia. Non vou entrar hoxe nas trapalladas cósmicas desta Galicia caníbal que nos cantaron tan ben Os Resentidos. Así que fagas o que fagas e decidas o que decidas, amigo Ferrín, logo destes días tan acedos, a pesar das innumerables mostras de apoio recibidas, os arraianos estaremos contigo, sempre na raia, sempre sementando e traballando para que a Galicia do futuro poida superar esta manía antropófaga que impide o seu desenvolvemento en todos os eidos.
Voume retirar uns días á Raia Seca para meditar. Se queres vir avisa, que andamos de ramadán e sempre gardamos sitio para a xente boa na proa do noso mosteiro zen da Chaira de Amoroz, onde as vacas pacen ceibes coma no neolítico. Vaiche dende eiquí un ouveo cargado de forza telúrica e as beizóns e o apoio total e absoluto de todos os arraianos que sentimos vergoña allea por todo o que está a acontecer.

Aser Álvarez é o director da Revista Arraianos

100% CEF en Madrid

100% CEF, o documental biográfico sobre Celso Emilio Ferreiro promovido e producido por Arraianos, 

en colaboración con A*sombra e TVG, e candidato aos Premios Mestre Mateo de 2013 na categoría 

de mellor documental, abre a homenaxe nacional a Celso Emilio Ferreiro que se celebra este luns, 

11 de abril, ás 19:30, no Ateneo de Madrid, organizada pola Cátedra de Estudos Galegos do Ateneo 

e polo Centro de Estudos Galegos da Universidade Complutense. 

Pelerinaxe rosaliana

Un percorrido moi interesante polas xeografías rosalianas no que tamén andivo CEF de armadanzas. Moi recomendable!!

100% CEF en Lalín. Entrevista no Faro de Vigo

Guionista y director de 100% CEF

Aser Álvarez: ´Quisimos dar una visión fresca y contemporánea de Celso Emilio´

El Museo Municipal de Lalín acoge esta tarde, a las 20:30 horas, la proyección del documental dedicado al escritor celanovés

01.03.2013 | 07:41

Aser Álvarez conversa con el actor Luis Tosar durante el rodaje de 100% CEF.

ÁNGEL GRAÑA - LALÍN La programación de la Concejalía de Cultura de Lalín arranca el mes de marzo, hoy, con la proyección de 100% CEF, el documental sobre Celso Emilio Ferreiro escrito y dirigido por Aser Álvarez. A partir de las 20:30 horas, todos los que se acerquen al Museo Municipal Ramón María Aller de Lalín podrán visionar una cinta de 60 minutos de duración en la que la figura del insigne escritor de Celanova se reconstruye de una manera amena y, sobre todo, cercana.

-¿Cómo se concibió el documental dedicado al escritor celanovés Celso Emilio Ferreiro?

-Quisimos dar una visión fresca y contemporánea de Celso Emilio Ferreiro, alejar el documental del tono academicista típico en este tipo de producciones. La cinta es un producto contemporáneo en el que pretendimos dar un espacio interpretativo. El propio Celso Emilio fue biógrafo de Curros Enríquez, y esa faceta suya fue la que nos inspiró para realizar una biografía personal, buscando ese punto auténtico y fresco del que antes te hablaba.

-¿Qué fue lo más complicado a la hora de terminar la obra?

-Lo más difícil es meter en una hora de documental más de 100 horas de grabación y, además, conseguir que tenga ritmo y que emocione, y al mismo tiempo que sea riguroso con la figura de un creador de la talla de Celso Emilio Ferreiro. Te puedo asegurar que esa tarea fue la más complicada de todas las que tuvimos que llevar a cabo antes de acabar el documental.

-¿Cuál es el papel que juega en toda la obra la presencia del actor Luis Tosar?

-Tosar es muy importante en el documental. Hace de Celso Emilio en la cinta y, de alguna forma, es como si el propio Celso Emilio supervisara el proceso de creación de la cinta. La verdad es que le tengo que estar muy agradecido a Luis Tosar porque hizo suyo el discurso de Celso Emilio con su magnífica interpretación, que nos abrió la puerta y el corazón de muchos de los que trabajamos en este proyecto.

-¿El éxito de crítica cosechado por este documental anima seguir ahondando en el género?

-Siempre se dice que un documental lleva a otro. Visto el resultado final y el proceso intenso de rodaje, surgieron ya dos o tres ideas y estamos a ver si algo, una historia no biográfica. También me ofrecieron realizar la biografía de un pintor gallego. Lo que más me atraen son las historias donde puedes dar rienda suelta a la creatividad y, también, aprender. Depende de lo que surja, pero como digo un documental siempre lleva a otro.

-Parece que asistimos a un renacimiento del documental como forma de expresión cinematográfica en los últimos tiempos. ¿A qué se debe esta moda repentina entre los directores?

-Es indudable que el documental está resurgiendo. Nosotros estamos al tanto, por ejemplo, de lo que se hace en otras partes del mundo. Hasta hace poco, por aquí se hacía un documental demasiado academicista y ahora se busca por todos los medios entroncar con lo que se está haciendo, por ejemplo, ahora mismo en Europa y el resto del mundo, un documental más creativo y si quieres hasta personal. Existen festivales específicos para este tipo de género cinematográfico repartidos por todo el mundo, pero sí es cierto que cada vez más el público demanda documentales y los consume, que es lo más importante.

100% CEF en Lalín este venres, ás 20:30, no Museo Ramón María Aller

Reproducimos eiquí a nota de prensa do concello de Lalín. Porco power e poesía!!

O Concello de Lalín continúa coa programación en torno ao poeta celanovés Celso Emilio Ferreiro coa proxección este venres, 1 de marzo, ás 20.30 horas, no Museo Municipal “Ramón Mª Aller” do documental “100% CEF”, con guión e dirección de Aser Álvarez e co actor Luís Tosar no papel de Celso Emilio.

O documental vén sendo unha biografía do escritor, xornalista e polifacético celanovés, que foi estreado na TVG a finais do pasado ano. Está nominado aos Premios Mestre Mateo 2013 da Academia Galega do Audiovisual como mellor traballo documental, que foi presentado pola canle autonómica de televisión ao Premio Iris da Academia das Ciencias e das Artes da Televisión de España.

Esta longametraxe documental é o froito da edición e da montaxe de case cen horas de gravación con entrevistas, colaboracións artísticas, lecturas de poemas e musicacións que axudan a debuxar un retrato contemporáneo e pouco académico de Celso Emilio Ferreiro, despois dun centenario do seu nacemento.

O dito traballo audiovisual foi gravado en Celanova, Acevedo, Vigo, Pontevedra, Santiago, Asturias e Ourense. Ao longo dunha hora de duración, Celso Emilio Ferreiro é reconstruído a través de entrevistas con familiares, expertos, historiadores, literatos, amigos e tamén grazas á participación de persoas anónimas e coñecidas que recitan, len e rapean e cantan os seus poemas, demostrando que Celso Emilio Ferreiro é un dos poetas máis populares de Galicia.

Esta montaxe é o resultado dun intenso traballo de investigación e achega á vida e obra do poeta de Celanova, que levou ao equipo dirixido por Aser Álvarez a pescudar en arquivos de Asturias, Celanova, Madrid, Vigo, Pontevedra e Venezuela.

O retrato poliédrico e moi ferreiriano de Celso Emilio faise a través da conversa cos seus fillos, Isabel e Luís; os seus biógrafos, Xesús Alonso Montero e Ramón Nicolás; o seu amigo e paisano e ata onte presidente da Real Academia Galega, Xosé Luis Méndez Ferrín; Xosé Neira Vilas; Suso de Toro ou Xosé María Álvarez Cáccamo, Anxo Angueira e Daniel Salgado, entre outros.

Os poemas chegan pola voz de cantantes como Luís Emilio Batallán, Xiana e Xosé Lastra, Mini e Mero, pero sobre todo co punk dos Labregos do tempo, dos Sputniks e co rap máis contemporáneo de Ferriman, Nuno e Fred.

O documental conta ademais coa colaboración de artistas como Baldo Ramos, que elabora un libro de artistas que funciona como fío condutor do documental, Francisco Leiro, Manolo Paz ou Baldomero Moreiras que en palabras do director, Aser Álvarez, “...tamén nos axudan, dende diferentes disciplinas artísticas a facer un pandeiro de Celso Emilio Ferreiro, cen anos despois do seu nacemento, convencidos de que o seu lume e o das súas ideas segue a alampear, porque ese lume que alampea é precisamente a radical vixencia e contemporaneidade da súa poesía e do seu discurso”.

Celso Emilio Ferreiro foi pregoeiro da segunda edición da Feira do Cocido, ademais de ser coetáneo e amigo doutro lalinense ilustre, Laxeiro.

O xefe deixa a RAG

Velaivai a carta na que Xosé Luís Méndez Ferrín, arraiano entre arraianos, anuncia que deixa a RAG

 

Á Comisión executiva e membros numerarios e correspondentes da Real Academia Galega.

Mediante este escrito renuncio á presidencia da Real Academia Galega e no mesmo acto renunciarei á condición de membro numerario da institución.

Doulles as grazas e un abrazo a todos os membros da Executiva porque á súa intelixencia, superior cultura e desinteresada entrega son debidas as obras, éxitos e conquistas que acadou e coñeceu a Academia no período inconcluso que termina coa redacción da presente carta.

De modo especial quero destacar a dedicación sacrificada e lúcida do Secretario.

Á maioría dos académicos e académicas quérolles significar os meus sentimentos fraternais e o meu agradecemento polo seu labor ilusionado, a súa lealdade institucional e cooperación eficiente.

Non obstante, outros académicos e académicas, unidos a persoas externas, fixéronme sentir que eu non teño sitio na Academia. Beizón tamén a estes e estas porque os seus esforzos, finalmente coroados por un éxito completo, tiveron a virtude de me facer ver a tempo onde debo estar e onde non debo estar nos poucos días que me resten de vida.

            Viva e floreza a Academia Galega!

            Viva Galicia ceibe!